آداب عزاداری برای اهل بیت علیهم السلام

 « آداب عزاداری، به جهت حفظ حرمت شهادت حضرات معصومین و برپایی شعائر دین مبین اسلام، همدلی کردن با امام زمان(عج)، باید بخشی از آداب زندگی‌ باشد. »

 

 

۱- اهمیّت عزاداری برای اهل بیت علیهم السّلام

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: نَفَسُ‏ الْمَهْمُومِ‏ لَنَا الْمُغْتَمِ‏ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَهٌ. (بحار الأنوار ج‏۷۲ ص۸۳)

نفس کشیدن کسی که برای ما اندوهناک باشد، تسبیح، و غصه و اندوهِ او به خاطر ما، عبادت است.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: لِکُلِ‏ شَیْ‏ءٍ ثَوَابٌ‏ إِلَّا الدَّمْعَهَ فِینَا. (وسائل الشیعه  ج‏۱۴ ص۵۹۷)

هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود. (که چیزى با آن برابرى نمى‌کند و مزد بى‌اندازه دارد. )

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: یَا فُضَیْلُ مَنْ ذَکَرَنَا أَوْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ مِثْلُ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ أَکْثَرَ مِنْ زَبَدِ الْبَحْر. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۲)

اى فضیل! هر کس ما را یاد کند، یا در حضور او، از ما شود و از چشمش به اندازه‌ی پر مگسى اشک درآید، خداوند گناهان او را مى‌بخشد، اگر چه فزون‌تر از کف دریا باشد.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ تَذَکَّرَ مُصَابَنَا وَ بَکَى لِمَا ارْتُکِبَ مِنَّا کَانَ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ مَنْ ذُکِّرَ بِمُصَابِنَا فَبَکَى وَ أَبْکَى لَمْ تَبْکِ عَیْنُهُ یَوْمَ تَبْکِی الْعُیُونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَا فِیهِ أَمْرُنَا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوب‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۷۸)

هرکس مصیبت ما را به یاد آورد و به خاطر ستم‌هایى که بر ما رفته است بگرید، روز قیامت با ما در یک درجه باشد. و هر که یاد مصیبت ما کند و بگرید و بگریاند؛ در آن روزى که چشم‌ها مى‌گریند، چشم او نگرید. و هرکس در مجلسى بنشیند که یاد و نام ما در آن زنده مى‌شود، در آن روزى که دل‌ها مى‌میرند دل او نمیرد.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: قَالَ لِی أَبِی یَا جَعْفَرُ  أَوْقِفْ‏ لِی‏ مِنْ‏ مَالِی‏ کَذَا وَ کَذَا لِنَوَادِبَ تَنْدُبُنِی عَشْرَ سِنِینَ بِمِنًى أَیَّامَ مِنًى‏. (بحار الأنوار ج‏۴۶ ص۲۲۰)

پدرم به من فرمود: اى جعفر! از مال من براى من مقدارى وقف کن (نگهدار) که تا ده سال، در روزهاى منا (سه روز آخر حج) در سرزمین منا، براى من سوگوارى (و بیان فضایل و مناقب) کنند.

۲- مراتب عزاداری برای اهل بیت علیهم السّلام

۲-۱ – غصه و اندوه

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: إِنَّ الْمُوجَعَ قَلْبُهُ لَنَا لَیَفْرَحُ یَوْمَ یَرَانَا عِنْدَ مَوْتِهِ فَرْحَهً  لَا تَزَالُ تِلْکَ الْفَرْحَهُ فِی قَلْبِهِ حَتَّى یَرِدَ عَلَیْنَا الْحَوْض‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۹۰)

کسى که به خاطر ما قلبش دردناک شود، در روزى که مرگش فرا برسد و ما را مشاهده کند، نشاطى برایش پیدا شود که پیوسته این سرور در او باشد، تا در کنار حوض بر ما وارد گردد.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ مَا بَکَى أَحَدٌ رَحْمَهً لَنَا وَ لِمَا لَقِینَا  إِلَّا رَحِمَهُ اللَّهُ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ الدَّمْعَهُ مِنْ عَیْنِه‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۹۰)

و هیچ کس از روی دلسوزی برای ما و به خاطر آنچه برسر ما آمده است نگرید، مگر اینکه خداوند پیش از آن که اشک از دیدگانش بیرون آید، او را رحمت کند.

۲-۲ – ریختن قطره‌ای اشک

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ دَمَعَتْ عَیْنُهُ فِینَا دَمْعَهً لِدَمٍ سُفِکَ لَنَا أَوْ حَقٍّ لَنَا نُقِصْنَاهُ أَوْ عِرْضٍ انْتُهِکَ لَنَا أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ شِیعَتِنَا بَوَّأَهُ  اللَّهُ تَعَالَى بِهَا فِی الْجَنَّهِ حُقُبا. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۷۹)

هر کس به خاطر ما، براى خونى که از ما ریخته شده، یا حقّى که از ما گرفته شده، یا هتک حرمتى که به ما، یا به یکى از شیعیان ما شده است، قطره‌ی اشکى از چشمش جارى شود، خداوند بزرگ به سبب آن،  او را روزگارى طولانی در بهشت جاى مى‌دهد.

۲-۳ – جاری شدن اشک بر صورت

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ أَیُّمَا مُؤْمِنٍ دَمَعَتْ عَیْنَاهُ دَمْعاً حَتَّى یَسِیلَ عَلَى خَدِّهِ لِأَذًى‏ مَسَّنَا مِنْ‏ عَدُوِّنَا فِی الدُّنْیَا بَوَّأَهُ  اللَّهُ مُبَوَّأَ صِدْق‏. (بحارالأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۱)

و هر مؤمنى به دلیل آزارى که از دشمنان ما در دنیا به ما رسیده گریه کند، تا اینکه اشکش بر گونه‏‌هایش جارى شود، خداوند در بهشت به او جایگاه شایسته‏‌اى دهد.

۳- عزاداری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برای اهل بیت علیهم السّلام

أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ: بَیْنَا أَنَا وَ فَاطِمَهُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) إِذِ الْتَفَتَ إِلَیْنَا فَبَکَى فَقُلْتُ مَا یُبْکِیکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ أَبْکِی مِمَّا یُصْنَعُ بِکُمْ بَعْدِی فَقُلْتُ وَ مَا ذَاکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ أَبْکِی‏ مِنْ‏ ضَرْبَتِکَ‏ عَلَى‏ الْقَرْنِ‏ وَ لَطْمِ فَاطِمَهَ خَدَّهَا وَ طَعْنَهِ الْحَسَنِ فِی الْفَخِذِ وَ السَّمِّ الَّذِی یُسْقَى وَ قَتْلِ الْحُسَیْنِ قَالَ فَبَکَى أَهْلُ الْبَیْتِ جَمِیعا. (بحار الأنوار ج‏۲۸ ص۵۱)

در این میان که من و فاطمه و حسن و حسین نزد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه ‌و ‌آله‌) بودیم، آن حضرت رو به ما کرد و گریست. من گفتم: ای رسول خدا، چرا گریه می کنید؟ فرمود: می‌گریم برای آنچه با شما عمل می‌شود! گفتم: آن چیست ای رسول خدا؟ فرمود: گریه کنم از ضربتی که بر فرق تو زنند، و از سیلی که بر گونه فاطمه زنند و از نیزه‌ای که بر ران حسن زنند و زهری که به او نوشانند و از قتل حسین (علیه‌السّلام) . حضرت چنین فرمود و  همه‌ی اهل بیت گریستند.

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) إِذَا دَخَلَ الْحُسَیْنُ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) اجْتَذَبَهُ إِلَیْهِ ثُمَّ یَقُولُ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) أَمْسِکْهُ ثُمَ‏ یَقَعُ‏ عَلَیْهِ‏ فَیُقَبِّلُهُ‏ وَ یَبْکِی فَیَقُولُ یَا أَبَهْ لِمَ تَبْکِی فَیَقُولُ یَا بُنَیَّ أُقَبِّلُ مَوْضِعَ السُّیُوفِ مِنْکَ وَ أَبْکِی قَالَ یَا أَبَهْ وَ أُقْتَلُ قَالَ إِی وَ اللَّهِ وَ أَبُوکَ وَ أَخُوکَ وَ أَنْتَ قَالَ یَا أَبَهْ فَمَصَارِعُنَا شَتَّى قَالَ نَعَمْ یَا بُنَیَّ. (بحار الأنوار ج‏۴۴  ص۲۶۱)

هرگاه حضرت حسین بن علی (علیه السلام) نزد پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله)  می‌رفت، حضرت او را به خود می‌چسباند.  سپس به امیرالمؤمنین (علیه السلام) ‌می‌فرمود: او را نگهدار و پس از آن او را بوسیده و می‌گریستند. حسین (علیه‌السّلام) عرض کرد: ‌ای پدر، چرا گریه می‌کنی؟ رسول خدا (صلی الله علیه وآله) ‌فرمود: فرزندم! جاهای شمشیر را بوسیده و می‌گریم. حسین (علیه‌السّلام) عرض کرد: ‌ای پدر! من کشته خواهم شد؟ حضرت فرمود: بلی به خدا قسم! تو و پدرت و برادرت جملگی کشته خواهید شد. عرض کرد: پدر، قبور ما از هم متفرق و پراکنده می‌باشد؟ حضرت ‌فرمود: بلی پسرم!

۴- عزاداری أمیرالمؤمنین علیه السّلام برای پیامبر صلی الله علیه و آله

قالَ (أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ) عَلَى قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) سَاعَهَ دُفِنَ إِنَ‏ الصَّبْرَ لَجَمِیلٌ‏ إِلَّا عَنْکَ‏ وَ إِنَّ الْجَزَعَ لَقَبِیحٌ إِلَّا عَلَیْکَ وَ إِنَّ الْمُصَابَ بِکَ لَجَلِیلٌ وَ إِنَّهُ قَبْلَکَ وَ بَعْدَکَ لَجَلَلٌ‏. (بحار الأنوار ج‏۷۹ ص۱۳۴)

امیر المؤمنین (علیه السلام) در کنار قبر رسول خدا (صلی الله علیه وآله) چنین عرضه داشت: صبر و شکیبایى زیباست، ولى نه درباره تو. و جزع و بى تابى زشت است، اما نه بر فراق تو. مصیبت وفات تو بسیار سنگین است و هر مصیبتى پیش از تو و بعد از تو، در برابر آن کوچک و حقیر است.

۵- عزاداری امام حسین علیه السّلام برای امام حسن علیه السّلام

اَلسّجادُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: أَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) دَخَلَ یَوْماً إِلَى الْحَسَنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْهِ بَکَى فَقَالَ لَهُ  مَا یُبْکِیکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ أَبْکِی لِمَا یُصْنَعُ بِکَ فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) إِنَ‏ الَّذِی‏ یُؤْتَى‏ إِلَیَ‏ سَمٌ‏ یُدَسُ‏ إِلَیَ‏ فَأُقْتَلُ‏ بِهِ ‏… (بحار الأنوار ج ‏۴۵  ص۲۱۸)

یک روز امام حسین (علیه السلام)  نزد امام حسن (علیه السلام)  رفت. وقتى به امام حسن نظر کرد، گریان شد. امام حسن فرمود: یا حسین! براى چه گریان شدى؟ فرمود: براى آن ظلمى که در حق تو خواهد شد. امام حسن (علیه السلام) فرمود: آنچه موجب قتل من مى‏‌شود یک زهرى است که به وسیله‌ی دسیسه‌اى بخورد من داده خواهد شد…

۶- عزاداری امام صادق علیه السّلام برای اهل بیت علیهم السّلام

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: إِنِّی‏ لَمْ‏ أَذْکُرْ مَصْرَعَ‏ بَنِی‏ فَاطِمَهَ  إِلَّا خَنَقَتْنِی‏ لِذَلِکَ عَبْرَهٌ. (بحار الأنوار ج‏۴۳ ص۱۵۵)

من هرگز شهادت فرزندان فاطمه (علیها سلام) را به یاد نیاوردم، مگر آنکه به خاطر آن، چشمانم اشکبار گشت.

۷- عزاداری برای امام حسین علیه السّلام

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: قَالَ إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) حَرَارَهً فِی‏ قُلُوبِ‏ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا. (مستدرک الوسائل ج‏۱۰ ص۳۱۸)

برای شهادت حسین (علیه السّلام) حرارت و گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: یَا ابْنَ شَبِیبٍ! إِنْ‏ کُنْتَ‏ بَاکِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْش وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ ثَمَانِیَهَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهُون‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۶)

اى پسر شبیب! اگر بخواهى براى چیزى گریه کنى، براى امام حسین گریه کن! زیرا آن مظلوم به نحوى ذبح شد که گوسفند ذبح مى‏شود و تعداد هجده نفر از مردان خانواده‌اش با او شهید شدند که در زمین، شبیه و نظیرى نداشتند.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: نِیحَ‏ عَلَى‏ الْحُسَیْنِ‏ بْنِ‏ عَلِیٍ(عَلَیْهِمَا السَّلَامُ)‏ سَنَهً فِی‏ کُلِ‏ یَوْمٍ‏ وَ لَیْلَهٍ وَ ثَلَاثَ سِنِینَ مِنَ الْیَوْمِ الَّذِی أُصِیبَ فِیهِ. (بحار الأنوار ج‏۷۹ ص۱۰۲)

یک سال تمام، هر شب و روز بر حسین بن علی(علیه السّلام) نوحه خوانی شد و سه سال، در روز شهادتش سوگواری برپا گشت.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: فَعَلَى‏ مِثْلِ‏ الْحُسَیْنِ‏ فَلْیَبْکِ‏ الْبَاکُونَ‏ فَإِنَ‏ الْبُکَاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۴)

گریه کنندگان باید بر کسی همچون حسین (علیه السّلام) گریه کنند، چرا که گریستن برای او، گناهان بزرگ را فرو می‌ریزد.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَکَّلَ اللَّهُ بِقَبْرِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) أَرْبَعَهَ آلَافِ مَلَکٍ شُعْثٌ غُبْرٌ  یَبْکُونَهُ‏ إِلَى‏ یَوْمِ‏ الْقِیَامَهِ.  (کافی ج‏۴ ص۵۸۱)

چهار هزار فرشته نزد قبر سیدالشهدا (علیه السّلام) ژولیده و غبارآلود، تا روز قیامت بر آن حضرت مى‌گریند.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: یَا زُرَارَهُ إِنَ‏ السَّمَاءَ بَکَتْ‏ عَلَى‏ الْحُسَیْنِ‏ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) أَرْبَعِینَ‏ صَبَاحاً بِالدَّمِ. (بحار الأنوار ج ‏۴۵ ص۲۰۶)

ای زراره! آسمان چهل روز، در سوگ حسین بن علی (علیه السّلام) گریه کرد.

۷-۱ – عزاداری اهل بیت علیهم السّلام برای  امام حسین علیه السّلام

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: کَانَ‏ النَّبِیُ‏ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) فِی‏ بَیْتِ‏ أُمِ‏ سَلَمَهَ فَقَالَ‏ لَهَا لَا یَدْخُلْ‏ عَلَیَ‏ أَحَدٌ، فَجَاءَ الْحُسَیْنُ‏ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) وَ هُوَ طِفْلٌ فَمَا مَلَکَتْ مَعَهُ شَیْئاً حَتَّى دَخَلَ عَلَى النَّبِیِّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) فَدَخَلَتْ‏ أُمُّ سَلَمَهَ عَلَى أَثَرِهِ فَإِذَا الْحُسَیْنُ عَلَى صَدْرِهِ وَ إِذَا النَّبِیُّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) یَبْکِی وَ إِذَا فِی یَدِهِ شَیْ‏ءٌ یُقَبِّلُهُ فَقَالَ النَّبِیُّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) یَا أُمَّ سَلَمَهَ إِنَّ هَذَا جَبْرَئِیلُ یُخْبِرُنِی أَنَّ هَذَا مَقْتُولٌ وَ هَذِهِ التُّرْبَهُ الَّتِی یُقْتَلُ عَلَیْهَا فَضَعِیهِ عِنْدَکِ فَإِذَا صَارَتْ دَماً فَقَدْ قُتِلَ حَبِیبِی. (أمالی صدوق ص۱۳۹)

پیغمبر (صلی الله علیه وآله) در خانه‌‌ی ام‌سلمه بود و به او سفارش کرد کسی نزد او نیاید. امام حسین (علیه‌السّلام) که در آن زمان خردسال بود، آمد و نتوانست مانع او شود و وی بر پیامبر (صلی الله علیه وآله) وارد شد. ام‌سلمه دنبالش رفت. حسین روی سینه پیغمبر بود و پیغمبر گریه می‌کرد و چیزی را در دست خود زیر و رو می‌کرد. پیغمبر فرمود : ای‌ ام‌سلمه! این جبرئیل است که به من خبر می‌دهد که حسین کشته می‌شود و این خاکی است که روی آن کشته شود! آن را نزد خود نگهدار و وقتی خونین شد، محبوب من (حسین) کشته شده است.

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَرَّ عَلِیٌ‏ بِکَرْبَلَاءَ فِی‏ اثْنَیْنِ‏ مِنْ‏ أَصْحَابِهِ‏ قَالَ فَلَمَّا مَرَّ بِهَا تَرَقْرَقَتْ عَیْنَاهُ لِلْبُکَاءِ، ثُمَّ قَالَ هَذَا مُنَاخُ رِکَابِهِمْ وَ هَذَا مُلْقَى رِحَالِهِمْ وَ هَاهُنَا تُهَرَاقُ دِمَاؤُهُمْ طُوبَى لَکِ مِنْ تُرْبَهٍ عَلَیْکِ تُهَرَاقُ دِمَاءُ الْأَحِبَّهِ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ص۲۵۸)

وقتى حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) با دو نفر از یاران خود از کربلا عبور کرد، چشمان مبارکش پر از اشک شد و فرمود: اینجا محل پیاده شدن ایشان است. اینجا محل اثاث و خیمه‏‌گاه آنان است، اینجا خونشان ریخته خواهد شد. خوشا به حال تو ای خاکى که خون‌هاى محبوب‏ها روى تو ریخته خواهد شد!

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: دَخَلَتْ فَاطِمَهُ عَلَى‏ رَسُولِ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) وَ عَیْنَاهُ تَدْمَعُ فَسَأَلَتْهُ مَا لَکَ فَقَالَ إِنَّ جَبْرَئِیلَ أَخْبَرَنِی أَنَّ أُمَّتِی تَقْتُلُ حُسَیْناً فَجَزِعَتْ‏ وَ شَقَ‏ عَلَیْهَا فَأَخْبَرَهَا بِمَنْ یَمْلِکُ مِنْ وُلْدِهَا فَطَابَتْ نَفْسُهَا وَ سَکَنَتْ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ص ۲۳۴)

حضرت فاطمه (علیها سلام) بر رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) داخل شد، در حالى که چشمان پیامبر اشکبار بود. حضرت فاطمه از آن حضرت پرسید: شما را چه مى‏‌شود؟ رسول خدا فرمود: جبرئیل به من خبر داد که امّتم حسین را مى‏‌کشند. حضرت فاطمه بی‌تابی کرده و گریبان چاک کرد. سپس رسول خدا به آن حضرت خبر داد که یکى از فرزندان این مولود [حضرت مهدی علیه السلام]، مالکِ امور خواهدگشت. (و انتقام او را از قاتلین خواهد گرفت.) پس (از این خبر، حضرت فاطمه) خشنود شدند و نَفْس مبارک ایشان آرام گرفت.

اَلحَسَنُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ لَکِنْ لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یَزْدَلِفُ إِلَیْکَ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّهِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ (صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه) وَ یَنْتَحِلُونَ دِینَ الْإِسْلَامِ فَیَجْتَمِعُونَ عَلَى قَتْلِکَ وَ سَفْکِ دَمِکَ وَ انْتِهَاکِ حُرْمَتِکَ وَ سَبْیِ ذَرَارِیِّکَ وَ نِسَائِکَ وَ انْتِهَابِ ثِقْلِکَ فَعِنْدَهَا تَحِلُّ بِبَنِی أُمَیَّهَ اللَّعْنَهُ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ رَمَاداً وَ دَماً وَ یَبْکِی عَلَیْکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ حَتَّى الْوُحُوشُ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَار. (بحار الأنوار ج‏۴۵  ص۲۱۸)

و امّا هیچ روزى مثل روز (عاشوراى) تو نخواهد بود یا ابا عبداللَّه! زیرا تعداد سى هزار نفر مرد در اطراف تو اجتماع می‌کنند، که گمان مى‏‌کنند از امّت جدّ ما محمد (صلّى اللَّه علیه و آله) خواهند بود و خود را به دین اسلام مى‏‌بندند! آنان براى کشتن، ریختن خون، هتک حرمت، اسیر کردن فرزندان و زنان و تاراج کردن اموال تو ازدحام خواهند کرد. در یک چنین موقع است که لعنت خدا دامنگیر بنى امیه مى‏‌شود. آسمان، خاکستر و خون میبارد. هر چیزى براى مظلومیت تو گریان مى‏شود، حتى حیوانات وحشی در صحرا و ماهیان دریاها.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ أَمَّا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) فَبَکَى عَلَى الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) عِشْرِینَ‏ سَنَهً أَوْ أَرْبَعِینَ‏ سَنَهً، مَا وُضِعَ‏ بَیْنَ‏ یَدَیْهِ‏ طَعَامٌ‏ إِلَّا بَکَى‏. (بحار الأنوار ج‏۱۲  ص۲۶۴ )

حضرت سجاد (علیه السّلام)  مدت بیست یا چهل سال بر امام حسین (علیه السّلام)  گریستند و طعام و غذایی نبود که در مقابل حضرت بگذارند، مگر آنکه حضرتش (به یاد پدرشان) گریه می‌کرد.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: کَانَ أَبِی إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ‏ لَا یُرَى‏ ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَهُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ، حَتَّى یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَهُ أَیَّامٍ، فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ، کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۴)

هر گاه ماه محرم فرا می‌رسید، پدرم (موسی بن جعفر علیه السّلام) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و افسردگی بر او غلبه می‌یافت، تا آنکه ده روز از محرم می‌گذشت. روز دهم محرم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: إِنَ‏ یَوْمَ‏ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)‏ أَقْرَحَ‏ جُفُونَنَا وَ أَسْبَلَ‏ دُمُوعَنَا وَ أَذَلَّ عَزِیزَنَا بِأَرْضِ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ أَوْرَثَتْنَا الْکَرْبَ وَ الْبَلَاءَ إِلَى یَوْمِ الِانْقِضَاء فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ فَإِنَّ الْبُکَاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام‏.  (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۴)

روز (شهادتِ) حسین(علیه السلام) پلک هاى ما را زخمى و اشک هایمان را جاری کرد،  و عزیز ما را در سرزمین اندوه و محنت، خوار ساخت و براى ما اندوه و غم را تا روز قیامت، بر جا گذاشت. پس گریه کنندگان باید براى مانند حسین (علیه السلام) بگریند، که گریه بر او، گناهان بزرگ را مى‌زُداید.

۸-  آداب عزاداری برای امام حسین علیه السّلام

۸-۱ – پوشیدن لباس سیاه

اَلسّجادُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) لَبِسَ نِسَاءُ بَنِی‏ هَاشِمٍ‏ السَّوَادَ وَ الْمُسُوحَ وَ کُنَّ لَا یَشْتَکِینَ مِنْ حَرٍّ وَ لَا بَرْدٍ وَ کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَام) یَعْمَلُ لَهُنَّ الطَّعَامَ لِلْمَأْتَم‏. (بحار الأنوار ج‏۴۵ ص۱۸۸)

وقتى حسین بن على (علیه السلام) کشته شد، زنان بنى هاشم، لباس سیاه و خشن بر تن کردند و از هیچ گرما و سردى، شِکوه نمى‌کردند. على بن الحسین (علیه السلام) در [موقع ]سوگوارى آنان، غذا تهیّه مى‌کرد.

۸-۲ – اشک ریختن

اَلحُسَینُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: أَنَا قَتِیلُ‏ الْعَبْرَهِ لَا یَذْکُرُنِی‏ مُؤْمِنٌ‏ إِلَّا بَکَى‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۷۹)

من کُشته اشکم. هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند، مگر آنکه (به دلیل مصیبت‌هایم) گریه می‌کند.

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: أَیُّمَا مُؤْمِنٍ دَمَعَتْ عَیْنَاهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) دَمْعَهً حَتَّى تَسِیلَ عَلَى خَدِّهِ بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِی الْجَنَّهِ غُرَفاً یَسْکُنُهَا أَحْقَابا. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۵)

هر مؤمنى که چشمانش براى کشته شدن حسین (علیه السلام) گریان شود، به طورى که اشک بر گونه‌هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن، او را در غرفه‌هاى بهشتى جاى دهد که روزگاران درازى را در آنها به سر بَرَد.

۸-۳ – ناله و شیون

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: کُلُ‏ الْجَزَعِ‏ وَ الْبُکَاءِ مَکْرُوهٌ‏، سِوَى‏ الْجَزَعِ‏ وَ الْبُکَاءِ عَلَى الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ). (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۰)

هر نالیدن و گریه‌ای کراهت دارد، مگر ناله و گریه بر حسین (علیه السّلام).

سُکَیْنَهَ بِنْتِ الْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَام) قَالَتْ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ (عَلَیْهِ السَّلَام) اعْتَنَقْتُهُ فَأُغْمِیَ عَلَیَّ فَسَمِعْتُهُ یَقُول‏:

شِیعَتِی مَا إِنْ شَرِبْتُمْ             رَیَّ عَذْبٍ فَاذْکُرُونِی‏

أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِیبٍ                 أَوْ شَهِیدٍ فَانْدُبُونِی‏

(مستدرک الوسائل ج‏۱۷ ص۲۶)

سَکینه، دختر حسین (علیه السلام) گفت: هنگامى که حسین (علیه السلام) کشته شد، به گردن او آویختم و بیهوش شدم و شنیدم که می‌فرمود: پیروان من! هر گاه از آب گوارا سیراب شُدید، یا در باره غریب یا شهیدى چیزى شنیدید، بر من ناله کنید.

۸-۴ – لطمه زدن بر صورت خود

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ لَقَدْ شَقَقْنَ الْجُیُوبَ وَ لَطَمْنَ الْخُدُودَ الْفَاطِمِیَّاتُ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (عَلَیْهِ السَّلَام) وَ عَلَى‏ مِثْلِهِ‏ تُلْطَمُ‏ الْخُدُودُ وَ تُشَقُّ الْجُیُوبُ. (وسائل الشیعه  ج‏۲۲ ص۴۰۲)

زنان فاطمى براى حسین بن على (علیه السلام) گریبان چاک کردند ولطمه بر صورت زدند و براى چنین مصیبتى باید که لطمه بر صورت زد و گریبان چاک کرد.

۸-۵ – نوحه خوانی

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَا مِنْ‏ أَحَدٍ قَالَ‏ فِی‏ الْحُسَیْنِ‏ شِعْراً فَبَکَى‏ وَ أَبْکَى بِهِ إِلَّا أَوْجَبَ اللَّهُ لَهُ الْجَنَّهَ وَ غَفَرَ لَه‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۳)

هیچ کس نیست که درباره حسین (علیه السّلام) شعری بسراید و بگرید و با آن بگریاند، مگر آنکه خداوند، بهشت را بر او واجب می‌کند و او را می‌آمرزد.

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ‏ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتاً مِنْ شِعْرٍ فَبَکَى وَ أَبْکَى عَشَرَهً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّهُ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۹)

کسى که در مرثیه حضرت امام حسین (علیه السّلام) یک بیت شعر خوانده پس گریه کند، و ده نفر را بگریاند، بهشت براى او، و آن ده نفر مى‌‏باشد.

۸-۶ – تباکی

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ مَنْ‏ أَنْشَدَ فِی‏ الْحُسَیْنِ‏ بَیْتاً فَبَکَى‏ وَ أَظُنُّهُ‏ قَالَ‏ أَوْ تَبَاکَى‏ فَلَهُ‏ الْجَنَّه. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۹)

و کسى که یک بیت شعر در مصیبت حضرت امام حسین (علیه السّلام) خوانده و خود بگرید، (راوى مى‏‌گوید) گمان میکنم امام (علیه السّلام) فرمود: یا خود را به صورت گریه کن درآورَد، بهشت براى او مى‌باشد.

مُوسَى عَلَیْهِ السَّلَام: فَقَالَ سُبْحَانَهُ : یَا مُوسَى  وَ اعْلَمْ أَنَّهُ مَنْ بَکَى عَلَیْهِ أَوْ أَبْکَى أَوْ تَبَاکَى‏ حَرَّمْتُ جَسَدَهُ عَلَى النَّارِ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۳۰۸)

خداوند به حضرت موسی فرمود : ای موسی! بدان، کسى که براى او (حسین علیه السلام) گریان شود، یا دیگران را بگریاند، یا تباکی (خود را شبیه به گریه ‏کنندگان) کند، جسدش را به آتش جهنم حرام می‌کنم.

۹- آداب عزاداری برای امام حسین علیه السّلام در روز عاشورا

۹-۱ – برپایی مجلس عزاداری

وَ جَاءَتِ الرِّوَایَهُ عَنِ الصَّادِقِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) بِاجْتِنَابِ‏ الْمَلَاذِّ فِیهِ‏ وَ إِقَامَهِ سُنَنِ الْمَصَائِب‏…(وسائل الشیعه ج‏۱۴ ص ۵۰۵)

از امام صادق (علیه السلام) روایتی آمده است که (در روز عاشورا) از سکوت و گوشه گیرى پرهیز شود، و در آن روز آیین عزادارى برپا شود و مصائب (اهل بیت علیهم السلام) بازگو گردد.

۹-۲ – نوحه خوانی در روز عاشورا

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: یَا دِعْبِلُ أُحِبُّ أَنْ‏ تُنْشِدَنِی‏ شِعْراً فَإِنَ‏ هَذِهِ الْأَیَّامَ أَیَّامَ حُزْنٍ کَانَتْ عَلَیْنَا أَهْلَ الْبَیْتِ(عَلَیْهِم السَّلَامُ). (بحار الأنوار ج‏۴۵ ص۲۵۷)

ای دعبل! دوست دارم که برایم شعری بسرایی و بخوانی، چرا که این روزها (ایام عاشورا) روز اندوه و غمی است که بر ما خاندان رفته است.

۹-۳ – اشک ریختن در روز عاشورا

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ مَنْ کَانَ یَوْمُ عَاشُورَاءَ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَهِ یَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ وَ قَرَّتْ بِنَا فِی الْجِنَانِ عَیْنُهُ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۴)

هر کس روز عاشورا،  روز ماتم و اندوه و گریه‌اش باشد،  خداوند عزیز و بلندمرتبه، قیامت را روزِ شادى و خوشحالى‏ او قرار مى‏دهد و چشمش در بهشت به ما روشن مى‏شود.

۹-۴ – ترک زینت

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَا اکْتَحَلَتْ هَاشِمِیَّهٌ وَ لَا اخْتَضَبَتْ‏ وَ لَا رُئِیَ‏ فِی دَارِ هَاشِمِیٍّ دُخَانٌ خَمْسَ حِجَجٍ  حَتَّى قُتِلَ عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ زِیَادٍ. (بحار الأنوار ج‏۴۵ ص۳۸۶)

هیچ زن هاشمى، سُرمه نکشید و مو رنگ نکرد و پنج سال، هیچ دودى از خانه هاشمیان برنخاست،تا زمانى که عبید اللّه بن زیاد، کشته شد.

۹-۵ – ترک لذّات

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: وَ الْإِمْسَاکِ عَنِ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ إِلَى أَنْ تَزُولَ الشَّمْسُ وَ التَّغَذِّی‏ بَعْدَ ذَلِکَ‏ بِمَا یَتَغَذَّى‏ بِهِ أَصْحَابُ الْمَصَائِبِ کَالْأَلْبَانِ وَ مَا أَشْبَهَهَا دُونَ اللَّذِیذِ مِنَ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ. (وسائل الشیعه ج‏۱۴ ص۵۰۵)

و از خوردن و آشامیدن تا ظهر عاشورا خوددارى شود و پس از ظهر آن روز هم به غذاى سوگوار، مانند شیر اکتفا شود؛ بدون آنکه از خوردنى و آشامیدنى خوش طعم استفاده شود.

۹-۶ – ترک کسب و کار

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ تَرَکَ‏ السَّعْیَ‏ فِی‏ حَوَائِجِهِ‏ یَوْمَ‏ عَاشُورَاءَ قَضَى‏ اللَّهُ‏ لَهُ حَوَائِجَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ. (بحار الأنوار ج ‏۴۴ ص۲۸۴)

هر کس در روز عاشورا، تلاش و کوشش براى بر آوردن نیازهایش را رها کند، خداوند نیازهاى دنیا و آخرت او را بر آورده مى‌‏سازد.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ سَمَّى یَوْمَ عَاشُورَاءَ یَوْمَ بَرَکَهٍ وَ ادَّخَرَ فِیهِ لِمَنْزِلِهِ شَیْئاً، لَمْ یُبَارَکْ لَهُ فِیمَا ادَّخَرَ وَ حُشِرَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ مَعَ یَزِیدَ وَ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ لَعَنَهُمُ اللَّهُ إِلَى أَسْفَلِ دَرْکٍ مِنَ النَّارِ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۴)

هر کس روز عاشورا را روز برکت بنامد و در این روز براى خانه خود چیزى ذخیره کند، در آنچه اندوخته است، به او برکت داده نمى‏شود و روز قیامت با یزید و عبید اللَّه بن زیاد و عمر بن سعد، که لعنت خداوند بزرگ بر آنان باد، در پایین ‏ترین طبقه دوزخ، محشور مى‌شود.

اَلْبَاقِرُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: فی یَوم ِعاشوراءَ. .. فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ لَا تَنْتَشِرَ یَوْمَکَ فِی حَاجَهٍ فَافْعَلْ، فَإِنَّهُ یَوْمُ نَحْسٍ، لَا تُقْضَى‏ فِیهِ حَاجَهُ مُؤْمِنٍ وَ إِنْ قُضِیَتْ لَمْ یُبَارَکْ لَهُ فِیهَا وَ لَمْ یَرَ رُشْداً وَ لَا تَدَّخِرَنَّ لِمَنْزِلِکَ شَیْئاً  فَإِنَّهُ مَنِ ادَّخَرَ لِمَنْزِلِهِ شَیْئاً فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ لَمْ یُبَارَکْ لَهُ فِیمَا یَدَّخِرُهُ وَ لَا یُبَارَکُ لَهُ فِی أَهْلِه‏. (بحار الأنوار ج‏۹۸ ص۲۹۰)

در روز عاشورا… اگر توانستى در پىِ برآوردن حاجتى نروى، نرو! چرا که عاشورا، روز شومى است و حاجتى در آن، برآورده نمى‌شود، و اگر هم برآورده شود، برکتى ندارد و پیشرفتى نمى‌بیند. همچنین در این روز، براى خانه‌ات چیزى را ذخیره نکن، که هر کس در روز عاشورا براى خانه‌اش چیزى بیندوزد، در اندوخته‌اش برکتى نخواهد بود و در خانواده‌اش نیز برکتى نخواهد بود.

۹-۷ – تسلیت گویی

مَالِکٍ الْجُهَنِیِّ:. .. قُلْتُ  فَکَیْفَ یُعَزِّی بَعْضُهُمْ بَعْضاً قَالَ الباقرُ (عَلَیْهِ السَّلَام)  یَقُولُونَ عَظَّمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَیْنِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) وَ جَعَلَنَا وَ إِیَّاکُمْ‏ مِنَ‏ الطَّالِبِینَ‏ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِیِّهِ الْإِمَامِ الْمَهْدِیِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ)‏. (بحار الأنوار ج‏۹۸ ص۲۹۰)

مالک جُهَنى (در باره‌ی برپایى ماتم در روز عاشورا براى امام حسین علیه السلام) عرض کردم: چگونه برخى به یکدیگر تسلیت بگویند؟  امام باقر علیه السلام فرمود: چنین مى‌گویند: خداوند، پاداش‌هاى ما را بر سوگوارى حسین علیه السلام بزرگ گرداند و ما و شما را همراه با ولىّ خودش، مهدىِ خاندان محمّد (صلى الله علیه و آله)، از خونخواهان او (حسین علیه السلام) قرار دهد.

۱۰- آثار رعایت آداب عزاداری برای اهل بیت علیهم السّلام

۱۰-۱ – پاداش خداوند

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ بَکَى وَ أَبْکَى عَلَى مُصَابِنَا وَ لَوْ وَاحِداً کَانَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ. (بحار الأنوار ج ‏۴۵  ص۲۵۷)

هر کس در مصیبت ما بگِرید و دیگرى، اگر چه یک نفر را بگریانَد، پاداش او با خداست.

۱۰-۲ – محشور شدن با اهل بیت علیهم السّلام

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ ذَرَفَتْ عَیْنَاهُ عَلَى مُصَابِنَا وَ بَکَى لِمَا أَصَابَنَا مِنْ أَعْدَائِنَا حَشَرَهُ اللَّهُ مَعَنَا فِی زُمْرَتِنَا. (بحار الأنوار ج ‏۴۵ ص۲۵۷)

هر کس دیدگانش بر مصیبت ما اشک بریزد و براى آنچه از دشمنانمان به ما رسیده است، گریه کند، خداوند، او را در زمره‌ی ما محشور می‌کند.

۱۰-۳ – پاداش بهشت

اَلرَسُولُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ:‏‏ یَا فَاطِمَهُ کُلُّ عَیْنٍ بَاکِیَهٌ یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِلَّا عَیْنٌ بَکَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّهَا {ضاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ.} (عبس/۳۹) بِنَعِیمِ الْجَنَّهِ. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۹۳)

فاطمه جان! روز قیامت هر چشمی گریان است، مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین گریسته باشد، همانا آن چشم در قیامت خندان است و به نعمت‌های بهشتی مژده داده می‌شود.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ‏ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ‏ لِفَرَحِنَا. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۶)

ای پسر شبیب! اگر خوشحال می‌شوی از اینکه در درجات عالی بهشت با ما باشی، در اندوه ما اندوهگین و در شادی ما شاد باش!

۱۰-۴ – سیرآب شدن با آب کوثر

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَا مِنْ‏ عَیْنٍ‏ بَکَتْ‏ لَنَا إِلَّا نُعِّمَتْ‏ بِالنَّظَرِ إِلَى‏ الْکَوْثَرِ وَ سُقِیَتْ مِنْه‏. (بحار الأنوار ج‏۸ ص۲۳)

هیچ چشمی نیست که برای ما بگرید، مگر اینکه برخوردار از نعمت نگاه به کوثر می‌شود و از آن سیرابش می‌کنند.

۱۰-۵ – حرام شدن آتش دوزخ

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ‏ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ‏ فَفَاضَتْ‏ عَیْنَاهُ‏ حَرَّمَ‏ اللَّهُ‏ وَجْهَهُ‏ عَلَى‏ النَّار. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۵)
نزد هر کس که از ما (و مظلومیت ما) یاد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره‌اش را بر آتش دوزخ حرام مى‌کند.

۱۰-۶ – آمرزش گناهان

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ‏ عَیْنَاهُ‏ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غُفِرَ لَهُ ذُنُوبُهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْر. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۵)

هرکس در حضور او از ما یاد شود و به اندازه‌ی پر مگسى اشک از دیدگانش بیرون آید، خداوند گناهان او را بیامرزد؛ حتى اگر بیشتر از کف دریا باشد.

اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلَامُ: مَنْ‏ بَکَى‏ عَلَى‏ مُصَابِ‏ جَدِّیَ الْحُسَیْنِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ الْبَتَّه. (بحار الأنوار ج‏۴۵ ص۲۵۷)

هر کس براى مصیبت جدّم حسین گریه کند، خداوند بی‌تردید گناهان او را مى‌آمرزد.

۱۰-۷ – طلب مغفرت امام حسین علیه السّلام

اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ)… إِنَّهُ‏ لَیَرَى‏ مَنْ‏ یَبْکِیهِ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ یَسْأَلُ آبَاءَهُ (عَلَیْهِمُ السَّلَام) أَنْ یَسْتَغْفِرُوا لَهُ  وَ یَقُولُ:  لَوْ یَعْلَمُ زَائِرِی مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَهُ لَکَانَ فَرَحُهُ أَکْثَرَ مِنْ جَزَعِهِ وَ إِنَّ زَائِرَهُ لَیَنْقَلِبُ وَ مَا عَلَیْهِ مِنْ ذَنْب‏. (بحار الأنوار ج‏۴۴ ص۲۸۱)

همانا امام حسین (علیه السّلام)… هر کسى را که برایش گریه می‌کند، مى‏‌بیند و برایش طلب مغفرت می‌کند، از پدران خود تقاضا می‌کند که براى او طلب آمرزش کنند. امام حسین می‌فرماید: اگر زائر من بداند که خدا چه ثواب‌هایى برایش مهیا کرده است، خوشحالى وى از گریه و زارى او بیشتر خواهد شد، هنگامى که زائر آن حضرت از زیارت باز می‌گردد، هیچ گناهى نخواهد داشت.